Dumnokte, Al-Andalusuje

Ĵus vekiĝis mi, frumatene

demandis min, kie mi dormis?

sentis mi, ke longe vojaĝis

tra ravaj, mildaj misterejoj 

ĉu temas pri sonĝoj, ĉu revoj?

memoraĵoj venas, senpene.

Promenadas mi, svage, lante

ne plu helas, vesperfiniĝas

aervarmetas, eknoktiĝas

rimarkas mi apudajn homojn

aŭdadas mi amikajn sonojn

jasmenoj odoras, ravante

ĝardenetoj ĉion ĉirkaŭas

virineto min bonvenigas

manĝaĵojn al mi korproponas

akceptas mi tion, dankema

sidiĝas mi tuje, sentima

noktecajn birdojn oni aŭdas

ĉio aspektas antikv-tempa

plej eble, mezepoka, maŭra

eldome, kanto sonas, daŭra

tra kanaletoj, fluas akvo

min tuŝetante, blekas kato

sentas min mi agrable trempa

tie, meze de oranĝ-arbar’

aŭskultante gaj-liuton 

akompanantan virin-fluton

ekzotaj kantoj, kokso-movoj

flor-diademoj, freŝ-odoroj

luno reflektiĝas sur la mar’

 

sed, tiam, ĉio ekforiĝas

nun, gekunuloj foriradis

muzikaĵoj malaperadis

eĉ odoroj ne plu ĉeestas

verŝajnas, ke nur tristec’ restas

aldone, jen nun ektagiĝas...

Tute vekiĝinte, mi vidis:

tiu ĉi ĵus pasinta sonĝo

difinindas per propra vorto;

kvankam eble “belegis" estus, 

pli bone novan mi elpensus

kaj jen! tiu nokto... ĵamilis!

(Ekzemplo de tiu ĉi neologismo proponita de mi): ĵamila lampo

--------------------------------------------------------------

Rimarkindaĵoj pri tiu mia supra poeziaĵo:

1.- Kiel certe jam vidite de la legantoj, temas pri poemo sepstrofa; ĉiu strofo konsistas el naŭ-silabaj versoj. La rimado estas asonanca (krom iu hazarda konsonancaĵo!). Jen la rima strukturo: ABBCCA. Aliaj metrikaj aferoj (tiaj kiaj pieda strukturo: jambo, trokeo, amfibrako...; silabaj longeco kaj akcentado, ktp) estos tute neatentitaj. Ja ĉiu lingvo, ĉiu epoko kaj ĉiu aŭtoro elektu kiel verki sian poezion. Muzoj inspiru nin...

2.- Al-Andalus (الأندلس ) estis la nomo de la regionaro de la Iberia duoninsulo konkerita kaj regita de la islamanoj dum longa mezepoka tempo (711-1492). La deziro verki ion pri la al-andalusa etoso alvenis pro tio, ke dum tiuj pasintaj semaĵnoj mi daŭre legadas -kaj ĝuadas- la admirindan verkon “Lirikaj Perloj de Al-Andalus”, far nia elstara samideano Antonio Marco Botella. 

3.- Fine de la poemo, mi aldonis neologismon: ĵamila. Temas pri arabdevena vorto por “bela” (arablingve: جميلة). Mia celo estas aldoni ĝin en Esperanton kun la nuanco de “io bela" kiam tia percepto / impreso devenas el -iom ekzotaj- sonĝoj, revoj, fantaziaĵoj; aŭ el lontanaj tempo kaj loko. La rilato al mezorientaĵoj ne estas nepra, sed estus ja la plej proksima al ĝia originala ideo. Do, la sonĝo priskribita en mia poemo estas ĵamila, kaj tiun neologismon mi aperigis per la verba is-tempa formo: ĵamilis. 

Ĉu ĵamila (kaj ties logikaj derivaĵoj) temos pri simpla hapakso (malsukcesa neologismo)? Aŭ ĉu ĵamila eniros la beletran ĝeneralan vortaron? Tiu estas demando kiun nur tempo respondos.

-----------------------------------------------------------------

  

Verkis kaj rimark(ig)is: Juan García del Río