Poemetoj kaj mikro-rakontoj

Saluton, karaj. Jen mi reprenas la skribilojn dum kelkaj tagoj. Mi nur celas verki kelkajn etajn ideojn. Verdire, freŝtempe mi interesiĝas precipe pri mallongaj poemoj kaj mikrorakontoj. Fakte, la emo al minimumismo pli kaj pli altiras min en mia ĉiutaga sinteno pri la vivo. Aldone kaj rilate, mi nun emas rezigni pri perfekteco en multaj aferoj. Pli bone lasu min ĝui kelkajn neperfektaĵojn, kiuj ofte estas ankaŭ belaj kaj utilaj. La lasta poemeto de la kolekto tion esprimas je tre simpla maniero.

Spite al tio, la tri unuaj poemetoj sekvos la naŭsilaban longon (tre ŝatata de mi) kaj iom da akceptebla asonanca rimo.

Fine, mi remarkigas tion, ke en la mikrorakontoj estas la leganto kiu povas imagi kaj kompletigi multajn detalojn de la historio. La celo estas instigi scivolemon pri la antaŭaj kaj postaj okazaĵoj de la intrigo, kio tutintence estas kiel eble plej mallonge prezentita. 

(La artikolo restos aperta por postaj eblaj aldonaĵoj) 

Ĝis baldaŭ, samideanaj geamikoj! 

Minimumismo belas

Infanaĵoj

Mankas al mi miaj ludiloj

kie, do, forkaŝiĝis ili?

infan-memoraĵoj, sopiroj

kial devis ili foriri?

Lontanaj tempoj de amikoj

junaĝajn sentojn, ĉu eltiri?

kamparaj padoj, bildo-libroj...

mildajn ventojn, iru mi spiri!

Riveretoj kaj montopintoj

ĉu mi povas vin nun transiri?

revigaj biciklaj stiriloj...

mi petas: lasu vin reiĝi!

Venas fino al ĉies vivoj

eble io povos postvivi...

enkoraj kanzonoj, knabinoj...

volegas mi ree vin vidi!

Birdetoj

Karaj birdetoj: atentu min

aŭskultadas mi viajn kantojn

viaj triloj kaj pepoj, sen fin’

ŝvebas agrable en la ĉambrojn

akompanu min dum mia viv’

restu kaj ĝojigu la kampojn!

Pluvo mankas

Ho! pluvo ege mankas al mi

ve! al ni ĉiuj mankas pluvo

La Tero sekiĝas pli kaj pli

pri la monda fino, jen pruvo

Oron amasigis la homar’

diamantoj estis amataj

nafto, gaso, plene putra mar’

foraj planedoj vizitataj

Kio estas pri tio l’util’?

niaj staploj plenas je rubo

venu ploro, lamento kaj kri’

aj! kie kuŝas bena nubo?

La sonorilo 

Mateniĝas, mi milde vekiĝas. Leviĝinte, mi la domon traserĉas. Ŝi ne plu estas tie, ho ve! Kaj tiam... la porda sonorilo aŭskulteblas!

La fina venko

Mi restadis ekstere de ĉio dum jaroj. Mi restis tute izolita, en la kamparo. Kaj tiam, iun tagon, revenis mi en la urbon. Videblas verdaj steloj, ie kaj tie... Jen nekonata homo diras al mi “saluton” en la zamenhofa. Kio, do, okazis dum mi foresto...? Ĉu la fina venko? Diable...!!

Malplie kaj neperfekte

Minimumismo venu al mi!

kial strebe serĉi tri cent?

Ĉu ne sufiĉos tridek, eble nur tri?

Malutila celo al perfekteco

ne indas ĉiam aranĝi rekte

foje pli belas iom da klin’...

Tiu ĉi desegno iamaniere resumas la ĉi-artikolan kolekton 

--------------------------

Aldonaĵoj

Kies koro sangas?

Promenas mi tra la vilaĝaj stratoj. Meditas mi pri la mondaj kruelaĵoj. Kial tiom da batalemo, tiom da maljustaĵoj?

Jen apuda ĝardeneto. Plantoj, floroj, branĉoj, tigoj... Vidas mi ankaŭ ŝtonojn kiuj tie kuŝas kvazaŭ ornamaĵojn. Ha, tiu kor-forma marmoraĵo vekas mian atenton. Ŝajnas, ke iu pentris ruĝan strion meze de ĝi...

Nu, ĉio miksiĝas: belaj esperoj, timoj, angoroj; plantoj, ŝtonoj, malgajaj koroj.

Tiam, mi reekpromenas. Piedpaŝas mi meditema. En vivo, foje doloroj alvenas. Restu mi en vivo poema...

Komponaĵo el ĝardeno apudhejma