LITERO Ĥ: MI AMAS VIN.

  Kompatinda litero “ĥ”!! Povra litero “ĥ”!! Ŝajnas al mi ke vi ne plaĉas al Esperantujo. Sed kial? Tiuj kiuj argumentas kontraŭ vi diras ke vi estas litero kiu reprezentas sonon kiu estas tro malfacile prononcebla... Mi pensas ke tiu argumento ne estas valida. Mi estas hispano, kaj certe en la hispana tiu sono aperas en multaj vortoj. Sed tiu sono (kiu estas fonetike reprezentita per la signo /x/) aperas ankaŭ en multaj aliaj lingvoj el la tuta mondo. Laŭ mia scio, ĝi aperas en la germana, la nederlanda, la rusa, la greka, la araba, la israela, ktp... Ĉu vere oni povas diri ke temas pri nekutima sono...? 

   Surbaze de tiu tre febla argumento, la tendenco en Esperantujo (ekde preskaŭ la komenco de la historio de la movado) estis anstataŭigi vin per aliaj literoj. Tiel, nuntempe oni preferas uzi la vorton “koruso” anstataŭ “horo”. Aŭ oni preferas uzi la vorton “kemio” anstataŭ “ĥemio”. Kaj tiel plu. Bedaŭrinde estas multaj ekzemploj. 

   Sed pere de tiu artikoleto mi dezirus defendi vin, mia kara kaj neŝatata litero ĥ. Mi promesas uzi vin ĉiam kiam aperos la eblecon kaj oportunecon uzi vin. Kaj mi estas certa, ke iutage, post kelkaj aŭ eble multaj jaroj, Esperantujo akceptos vin kaj denove uzos vin kiel “normala” litero. Vi estis kaj estos ĉiam en Esperanto. Ĉar Zamenhof elektis vin kiel unu el la 28 literoj de la internacia lingvo. Kaj ne ekzistas solida kialo por forigi vin. Tute ne. Tiuj kiuj konsideras vin tro malfacile prononcebla, ili ja devus lerni kiel prononci vin. Kaj se, pro ia kaŭzo, finfine tio ne eblas al ili, almenaŭ ili povos sendube skribi vin. Aŭ ĉu ili argumentos ankaŭ, ke vi estas tro malfacile skribebla...? 

   Dum tiu momento de akcepto alvenos en Esperantujo, mi ĉiam diros kaj skribos tiamaniere: ĥoro, ĥemio, ĥameleono, monaĥo, monaĥino, monaĥejo, eĥo, ĥaoso, ktp, ktp. Litero ĥ: Mi amas vin.