TABLETOM: MALAGA MUZIKA LEGENDO 

    Eble vi neniam aŭdis pri Tabletom, eĉ se vi estas hispano aŭ loĝas en Hispanio. Kaj tio estas normale, pro tio ke tiu senegala Malaga muzika grupo neniam atingis popularan sukceson ekster sia denaska urbo. 

   Tabletom estas rokensemblo kiu naskiĝis en la urbo Malago ĉirkaŭ 1976 kaj kiu, iumaniere, kaj post multaj ŝanĝiĝoj kaj travivaĵoj, ankoraŭ ekzistas. Ĝia unikeco ŝuldiĝas al kelkaj trajtoj. Tiel, unue, ili ĉiam sekvadis ian “kontraŭnormalecan sintenon”. Due, “normalaj” disko-eldonejoj neniam ŝatis ilin. Trie, ĉiuj muzikistoj kiuj partoprenis en la historio de la ensemblo estis elstaraj instrumentistoj; fakte, kelkaj el ili eĉ estis instruistoj de muziko ĉe konservatorioj kaj publikaj muziko-lernejoj en Malago aŭ en aliaj urboj. 

   Oni povas aserti ke Tabletom, iamaniere, estis “malbenita ensemblo”: ĝi neniam ĝuis ĝeneralan sukceson, almenaŭ el vidpunktoj de diskaj vendo-kvantoj kaj koncertaj publikaj ĉeestantaro-nombroj. Sed, tamen, ĝi estas aprezata kiel vera muzika legendo en la urbo Malago. Tabletom sendube donis ion “malsaman”: socian ribelemon, apartan sintenon, senrespektemajn mesaĝojn, eksternormalecan kantiston, superbajn muzikistojn...

   Tra la historio de Tabletom estis multaj la membroj kiuj, iumomente, ludis en la ensemblo. Kelkaj el tiuj eble nur partoprenis en la surbendigado de unu disko aŭ en la sursceneja ludado dum kelkaj koncertoj. Kelkaj aliaj estis anoj de la ensemblo dum kelkaj jaroj, sed poste forlasis ĝin. Sed estas tri membroj de Tabletom kiuj estas konsiderataj kiel la “kerno” ekde la komenco kaj tra ĝia tuta kurso: Roberto González (kantisto), Pedro Ramírez (gitaroj) kaj José Ramírez (blovinstrumentoj). 

   Tiuj tri fondis la opon en 1976. Roberto González, populare konata kiel “Rockberto”, mortis en 2011. Li estis profunde praktikanta “hipio”. Li kutime dormis sur benkoj de publikaj ĝardenoj kaj eĉ piediris senŝue tra la stratoj de Malago. Li neglektis riĉaĵojn kaj sociajn konvenciojn. Tre ofte li alvenis malakurate al la koncertoj kun siaj kunuloj. Kaj tre ofte li kantis surceneje iom ebria aŭ toksiĝinta. Ĉar Roberto multe ŝatis drogojn, ĉefe mariĥuanon. La maniero kanti de Roberto estis tute karakteriza: lia voĉo ĉiam aperis “raŭka”, “rompita” kaj “flamenkema”, tute malsama kaj kontraŭa al tio kion “komerca sukceso” postulus. 

   Multaj homoj opinias ke pro tio ke Roberto estis tiom aparta kaj neglektema viro, Tabletom neniam atingis sukceson. Sed samtempe estas evidente ke la eksterordinareco de lia kantisto multe kontribuis al la legendiĝo de Tabletom.

 Siavice, Pedro Ramírez (“Perico”) kaj José Manuel Ramírez (“Pepillo”) estis bonegaj muzikistoj, homoj kiuj dum multaj jaroj estis profesoroj de la Malaga Muzika Konservatorio. Direndas ke ili eĉ surbendigis diskojn pri klasika baroka muziko. Kaj ofte ili ankaŭ ludis koncerte tian muzikon, kelkfoje akompanataj de sia fratino Carmen, kiu estas opero-soprano.

  La fratoj Ramírez ankaŭ estis hipioj kaj ŝatis mariĥuanon. Sed ili samtempe pruvis esti elstaraj muzikistoj, laŭdataj de ĉiuj muzik-amantoj. Same direblas pri la aliaj muzikistoj kiuj, en iu momento, kunlaboris kun Tabletom; menciendas, inter ili, la jenaj: Jesús Ortiz (basgitaristo kaj violonisto dum la unuaj jaroj), José Manuel Arrabal (drumisto), Augusto Jurado (klavaristo) kaj Agustín Carrillo (elstara saksofonisto kaj flutisto).

  La unua disko de Tabletom estis publikigita en 1980. Ĝi nomiĝis Mezclalina (“Miksaĵemo”) kaj enhavis 5 pecojn. Ĉe “Mezclalina”, Tabletom ludas kaj miksas multajn diversajn stilojn: progresivan rokon, ĵazon, bluson, andaluzian rokon kaj flamenkemaĵojn. Oni devas mencii inter tiuj kantoj tiujn nomitajn Tipos Duros ("Duraj Uloj") kaj Zero Zero ("Nulo Nulo"). Recenzoj de muzik-fakuloj konsideras tiun verkon originalega kaj admirinda kreitaĵo. La disko-eldonejo kiu publikigis tiun diskon, RCA, decidis lanĉi nur 600 ekzemplerojn. Hodiaŭe, tiuj malmultaj ekzempleroj estas parto de la legendo de Tabletom kaj, al fanoj, havi unu el ili signifas havi grandan trezoron.

  Sed RCA decidis ne apogi komerce la vendadon de la disko kaj ne plu permesi al Tabletom surbendigi diskojn. Do, la ensemblo decidis travivi sian muzikan vojon sola, sen helpo de iu eldonejo. Tiam, ili decidis memprodukti siajn venontajn verkojn: en 1983 aperis la bendo Rayya (prononcu: “raja”) kaj en 1985 la 4-peca disketo Recuerdos del Futuro (“Memoroj de la Estonteco“). 

  Post la komerca malsukceso de tiuj ĉiuj publikigaĵoj, Tabletom falas en krizon kaj eĉ ŝanĝis sian nomon dum kelkaj jaroj, nomiĝante Rockberto y los Castigos (”Rockberto kaj la Punoj“).

   Ekde 1991 ili renaskiĝas, reprenas la malnovan nomon Tabletom, subskribas kontrakton kun la hispana eldonejo Nuevos Medios (”Novaj Rimedoj“), kaj tiam ili registras la jenajn verkojn (ĉiuj per KD-formo):

- 1992: Inoxidable (”Neoksidebla“), kiu inkluzivas iom popularan kanton Me estoy quitando (”Mi estas maltoksiĝanta“), omaĝe al flamenko-kantisto Camarón de la Isla. Troveblas ankaŭ en tiu ĉi disko la tre populara Reggae la Macetas ("Rege-akvumu la Florpotojn"), kiu temas fakte pri nova surbendigado de malnova kanto de la komenco de la 1980-aj.

- 1996: Vivitos y Coleado ("Vivetante kaj Vostumante”), rekta sursceneja registraĵo.

- 1998: La Parte Chunga (“La Aĉa Flanko”).

- 2.002: 7.000 Kilos (“7.000 Kiloj”).

- 2008: Sigamos en las Nubes (“Ni Daŭru Ĉenube”).

-2014: Cantes de Ida y Vuelta (“Kantaĵoj de Iro kaj Reveno”), alia rekta surscenejaĵo.

- 2016: Luna de Mayo (“Luno de Majo”).

   Kaj jen la fino de tiu rakonto. Malgraŭ la komerce tre malsukcesa vojo de la ensemblo, la malaganoj ĝenerale tre aprezas la muzikon kaj la vivo-sintenon de Tabletom, kaj konsideras ke ili estas parto de la popola kulturo de la urbo. Tre eble, baldaŭ la Magistrato de la urbo nomos iun straton de Malago per la nomo de la ensemblo kreita de tiuj ege propraj, apartaj kaj unikaj muzikistoj.